ارتباط شاخص معلولیت صوت و سابقه خدمت درآسیب شناسان گفتار و زبان شهر اصفهان

مقدمه: آسیب شناسان گفتاروزبان بعنوان یکی ازکاربران حرفه ای صوت ازصدای خودبعنوان ابزار اولیه درحرفه شان  استفاده میکنندوچنانچه راههای طبیعی نگهداشتن صوت رااعمال نکنندبه عوارض استفاده بد ونادرست از صدا مبتلا خواهندشد.باتوجه به اهمیت ونقش صوت درعملکردشغلی آسیب شناسان گفتاروزبان هدف این مطالعه تعیین کیفیت زندگی مرتبط بامعلولیت صوت دردو گروه از  آسیب شناسان گفتار و زبان  باسنوات خدمت کمتروبیشتراز 10سال بود. روشها:38  آسیب شناسان گفتاروزبان شهراصفهان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب وبصورت هدفمند در دو گروه باسنوات خدمت کمتروبیشتراز 10سال قرار گرفتند.فرمvhiباهدف بررسی کیفیت زندگی مرتبط بامعلولیت صوت توسط آسیب شناسان گفتاروزبان تکمیل گردید.میانگین نمرات آزمون  vhi دو گروه، با استفاده ازآزمونmann-whitney تجزیه وتحلیل شد . یافته ها: نمره کلی vh دوگروه کمترازنمره برش پرسشنامه بود.همچنین میانگین وانحراف معیار نمرات کسب شده درنمره کلی vhi وسه زیرآزمون درگروه آسیب شناسان گفتاروزبان باسابقه بیشتراز 10سال کمترازگروه آسیب شناسان باسابقه کمتراز 10سال بود( p< 0/05 ).بین نمره کلی ونمرات زیرآزمون های vhi باسنوات خدمت درآسیب شناسان گفتاروزبان ارتباط معکوس وجودداردامااین ارتباط تنهادرنمره کلی وزیرآزمون عملکردی ازلحاظ آماری دارای اختلاف معنی داربود.( p<0/05 ) . نتیجه گیری: آسیب شناسان گفتاروزبان درابتدای زندگی حرفه ای به دلیل تجربه کمترممکن است مواردی ازاستفاده بد ونادرست ازصدارانشان دهنداماباکسب تجربه بیشتروثبات بیشتردروضعیت شغلی به تأثیرات استفاده ی بدونادرست ازصداتوجه بیشتری میکنند.